ពន្លឺដែលនាំផ្លូវយើង
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានចំណាយពេលយ៉ាងយូរ នៅក្បែរការតាំងបង្ហាញចង្កៀងបុរាណ នៅក្នុងសារៈមន្ទីរមួយ។ ពេលខ្ញុំមើលទៅផ្លាកសញ្ញានៅជិតនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គេបានយកពួកវាមកពីប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ ចង្កៀងទាំងនោះមានរាងមូលទ្រវែង ដែលមានការតុបតែងដោយចម្លាក់។ ពួកវាមានរន្ធពីរនៅសង្ខាង។ រន្ធមួយសម្រាប់ដាក់ប្រេង និងមួយទៀតសម្រាប់ដាក់ប្រឆេះ។ តាមធម្មតា ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានដាក់ចង្កៀងប្រភេទនេះនៅលើធ្នើជាប់នឹងជញ្ជាំង ហើយពួកវាមានរូបរាងតូចល្មមនឹងអាចដាក់នៅក្នុងដៃមនុស្សធំបាន។
ពន្លឺភ្លើងដ៏តូចចេញពីចង្កៀងប្រភេទនេះ ប្រហែលជាបានបណ្តាលចិត្តស្តេចដាវីឌ ឲ្យនិពន្ធបទចម្រៀងសរសើរដំកើង ដែលក្នុងនោះទ្រង់បានច្រៀងថា “ដ្បិត ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់ជាចង្កៀងនៃទូលបង្គំ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បំភ្លឺ ក្នុងទីងងឹតនៃទូលបង្គំ”(២សាំយ៉ូអែល ២២:២៩)។ ស្តេចដាវីឌបានបន្លឺសម្លេងច្រៀងយ៉ាងដូចនេះ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់ប្រទានជ័យជម្នះ នៅក្នុងសង្រ្គាម។ សត្រូវរបស់ទ្រង់ ទំាងក្នុង និងក្រៅប្រទេស បានតាមសម្លាប់ទ្រង់។ ដោយសារទ្រង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ នោះទ្រង់មិនបានលាក់ខ្លួននៅក្នុងទីងងឹតឡើយ។ ទ្រង់បានចេញទៅតទល់នឹងខ្មាំងសត្រូវ ដោយទំនុកចិត្ត ដែលបានមកពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ។ ជំនួយរបស់ព្រះអង្គ គឺជាពន្លឺ ដែលជួយឲ្យស្តេចដាវីឌមើលឃើញអ្វីៗច្បាស់ ហើយអាចធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ សម្រាប់ខ្លួនទ្រង់ កងទ័ព និងប្រទេសជាតិរបស់ទ្រង់។
ភាពងងឹតដែលស្តេចដាវីឌបាននិយាយ ក្នុងបទចម្រៀងទ្រង់ ទំនងជាសំដៅទៅលើភាពកម្សោយ បរាជ័យ និងសេចក្តីស្លាប់។ មនុស្សជាច្រើនកំពុងតែរស់នៅ ដោយការព្រួយបារម្ភស្រដៀងនេះដែរ ដែលនាំឲ្យមានការថប់បារម្ភ និងភាពតានតឹង។ ពេលដែលភាពងងឹតគ្របសង្កត់មកលើយើង យើងអាចរកឃើញសន្តិភាព ព្រោះយើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏គង់នៅជាមួយយើងផងដែរ។ ភ្លើងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបន្តឆេះនៅក្នុងយើង ដើម្បីបំភ្លឺផ្លូវយើង ទាល់តែយើងបានជួបព្រះយេស៊ូវមុខទល់នឹងមុខ។—JENNIFER…
ពាក្យសម្តី និងសារធាតុគ្រោះថ្នាក់
សម្លេងស៊ីរ៉ែនបានលាន់ឮកាន់តែខ្លាំង ស្ទើរបែកក្រដាស់ត្រចៀក ខណៈពេលដែលរថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់បានបើកវ៉ាឡានរបស់ខ្ញុំយ៉ាងលឿន។ ពន្លឺភ្លើងពណ៌ផ្លឹបភ្លែតៗដែលបានបាញ់ចេញពីឡាននោះ បានចាំងចូលកញ្ចក់ឡានរបស់ខ្ញុំ ហើយនៅចំហៀងឡាននោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញអក្សរដែលគេបានបិទពីលើថា “សារធាតុគ្រោះថ្នាក់”។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិត ឡានសង្រ្គោះបន្ទាន់នោះកំពុងតែប្រញាប់ទៅមន្ទីរពិសោធន៍វិទ្យាសាស្រ្តមួយ ដែលមានអាស៊ីតស៊ុលភើរិចកំពុងតែលិចចេញតាមស៊ីទែន ដែលមានចំណុះប្រហែល១៥០០លីត្រ។ ភ្នាក់ងារសង្រ្គោះបន្ទាន់ត្រូវតែប្រញាប់ទប់ទឹកអាស៊ីតឲ្យឈប់លិច ដោយសារវាមានសមត្ថភាពបំផ្លាញរបស់អ្វីក៏ដោយដែលប៉ះវា។
ខណៈពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីពត៌មាននេះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង បើសិនជាសម្លេងស៊ីរ៉ែនបន្លឺឡើង រៀងរាល់ពេលដែលពាក្យមិនត្រូវនិយាយបាន “លេចចេញ” ពីមាត់របស់ខ្ញុំនោះ? បើសិនជាដូច្នោះមែន ផ្ទះរបស់ខ្ញុំនឹងមានសម្លេងស៊ីរ៉ែនលាន់ទ្រហឹងជារៀងរាល់ថ្ងៃមិនខាន។
ហោរាអេសាយបានចែកចាយថា គាត់បានដឹងអំពីសណ្ឋាននៃអំពើបាបរបស់គាត់។ ពេលដែលគាត់បានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះ នៅក្នុងការបើកសម្តែង គាត់ក៏មានការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់គិតថា គាត់មិនមានភាពសក្តិសមទាល់តែសោះ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់ជាមនុស្សមាន “បបូរមាត់មិនស្អាត” ដែលកំពុងរស់នៅជាមួយមនុស្ស ដែលមានបញ្ហាបបូរមាត់មិនស្អាតដូចគាត់ដែរ(អេសាយ ៦:៥)។ តែរឿងបន្ទាប់ ដែលកើតឡើងចំពោះគាត់ បាននាំឲ្យខ្ញុំមានក្តីសង្ឃឹម។ ទេវតាក៏បានយករងើកភ្លើងមកប៉ះបបូរមាត់គាត់ ហើយមានបន្ទូលថា “សេចក្តីទុច្ចរិតរបស់អ្នក នោះបានដកចេញ ហើយអំពើបាបរបស់អ្នកបានអត់ទោសឲ្យផង(ខ.៧)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យយើងមានសេរីភាព នៅក្នុងការសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសពាក្យសម្តី សម្រាប់និយាយ ក៏ដូចជាសរសេរ។ តើយើងនឹងសម្រេចប្រើពាក្យសម្តីមិនល្អ ដូច “សារធាតុដែលគ្រោះថ្នាក់” ឬយើងថ្វាយសិរីល្អ និងព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះអង្គ នៅក្នុងពាក្យសម្តីទាំងអស់ ដែលយើងនិយាយ ឬសរសេរចេញមក? —JENNIFER BENSON…
ផ្លូវដែលមិនធ្លាប់ធ្វើដំណើរ
មានគេសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំមានផែនការសម្រាប់រយៈពេល៥ឆ្នាំទេ? តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំអាចមានផែនការប្រាំឆ្នំា ដោយងាយៗ ដោយធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើដំណើរ?
ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ ដែលកាលនោះ ខ្ញុំកំពុងធ្វើការឈោងចាប់និស្សិត នៅសកលវិទ្យាល័យស្ទេនហ្វ៊ត។ កាលនៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសមុខជំនាញផ្នែកកាយវប្បកម្ម ហើយមានការសប្បាយច្រើន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនមានប្រវត្តិជាអ្នករៀនបានជ្រៅជ្រះនោះទេ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមានចំណុចខ្វះខាតទាំងស្រុង សម្រាប់មុខតំណែងថ្មីរបស់ខ្ញុំ។ ភាគច្រើន ខ្ញុំដើរចុះឡើងៗនៅក្នុងទីធ្លាសាលា ដូចមនុស្សខ្វាក់ដែលដើររាវ នៅក្នុងភាពងងឹត ហើយបានទូលសូមព្រះទ្រង់បង្ហាញឲ្យខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ។ ថ្ងៃមួយ មាននិស្សិតម្នាក់បានមកជួបខ្ញុំ ដោយមិនបានឲ្យដំណឹងជាមុន ហើយក៏បានសុំឲ្យខ្ញុំដឹកនាំការសិក្សាព្រះគម្ពីរ នៅក្នុងសមាគមន៍បុរសរបស់គាត់។ ដំណើរបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើម។
ព្រះជាម្ចាស់មិនឈរនៅផ្លូវប្រសប់ ហើយចង្អុលបង្ហាញផ្លូវនោះឡើយ ព្រោះទ្រង់ជាអ្នកនាំផ្លូវយើង មិនមែនជាផ្លាកសញ្ញាប្រាប់ផ្លូវនោះទេ។ ទ្រង់យាងទៅជាមួយយើង ដោយដឹកនាំយើងទៅតាមផ្លូវ ដែលយើងមិនធ្លាប់ស្គាល់។ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនោះគឺត្រូវដើរទន្ទឹមនឹងទ្រង់។
ផ្លូវនោះមិនស្រួលធ្វើដំណើរទេ។ វានឹងមានការរលាក់។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងកែប្រែភាពងងឹត ឲ្យក្លាយជាពន្លឺ ហើយ “នឹងមិនបោះបង់យើងចោល” ឡើយ(អេសាយ ៤២:១៦)។ ទ្រង់នឹងយាងទៅនៅជាមួយយើង ចាប់ពីដើមទី រហូតដល់ចប់។
សាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ព្រះទ្រង់ “អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី”(អេភេសូរ ៣:២០)។ យើងអាចរៀបផែនការ និងមានចក្ខុវិស័យ ប៉ុន្តែ ការរៀបចំរបស់ព្រះអម្ចាស់…
ការរួបរួមជាធ្លុងមួយ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានឲ្យដើមផ្កាមួយដើម សម្រាប់ដាំលម្អរក្នុងផ្ទះ។ គាត់មានដើមផ្កានោះជាង៤០ឆ្នាំមកហើយ។ រុក្ខជាតិនោះមានកម្ពស់ស្មើមួយជំហរខ្លួនខ្ញុំ ហើយវាមានស្លឹកធំៗ នៅលើមែកតួចៗបីដើម ដែលមានរាងមូលទ្រវែង។ យូរៗទៅ ទម្ងន់របស់ស្លឹកទាំងនោះ ក៏បានធ្វើឲ្យមែកទាំងបី កោងចុះក្រោមទៅរកកម្រាលឥដ្ឋ។ ដើម្បីតម្រង់មែកទាំងនោះ ខ្ញុំបានដាក់កំណល់ពីក្រោមផើងផ្កានោះ ហើយយកវាទៅដាក់នៅក្បែរបង្អួច ដើម្បីឲ្យពន្លឺអាចនាំស្លឹកបែរទៅលើ ហើយជួយកែតម្រង់ឥរិយាបថដ៏អាក្រក់របស់វា។
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលដើមផ្កានេះ មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង ខ្ញុំក៏បានឃើញដើមផ្កាមួយទៀត ដូចដើមផ្កានេះដែរ នៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវរបស់ក្រុមហ៊ុនក្នុងតំបន់មួយ។ វាបានលូតលាស់ ដោយមានមែកតូចៗវែងៗបីដើម ប៉ុន្តែ គេបានចងពួកវាផ្អោបគ្នា ដើម្បីបង្កើតជាដើមមួយ ដែលធំ និងរឹងមាំជាងមុន។ ដើមនេះក៏បានឈរត្រង់ទៅលើ ដោយខ្លួនឯងបាន។
មនុស្សពីរនាក់អាចរស់នៅជាមួយគ្នា ក្នុងផ្ទះតែមួយ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ តែចិត្តរបស់ពួកគេឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នាកាន់តែខ្លាំង ហើយក៏បានទទួលផលប្រយោជន៍កាន់តែតិចតួចពីទំនាក់ទំនង ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យអរសប្បាយ។ តែពេលដែលជីវិតរបស់ពួកគេបានចងភ្ជាប់គ្នា ជាមួយព្រះ នោះពួកគេក៏មានភាពនឹងនរ និងជិតស្និតកាន់តែខ្លាំង។ ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេនឹងមានភាពរឹងមាំកាន់តែខ្លាំង។ ដូចមានសេចក្តីចែងថា “ពួរ៣ធ្លុងមិនងាយដាច់ទេ”(សាស្តា ៤:១២)។
ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ និងមិត្តភាពត្រូវការការថែទាំ គឺមិនខុសពីដើមផ្កាសម្រាប់ដាំលម្អក្នុងផ្ទះនោះទេ។ ការថែទាំទំនាក់ទំនងទាំងនេះ គឺរាប់បញ្ចូលការរួបរួមគ្នាខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់គង់នៅចំណុចកណ្តាល នៃចំណងទំនាក់ទំនងដ៏សំខាន់នីមួយៗ។ ទ្រង់ជាប្រភពដែលមិនចេះរីងស្ងួតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណ ដែលជាអ្វីដែលយើងត្រូវការបំផុត ដើម្បីឲ្យយើងនៅតែបន្តរួបរួម ដោយអំណរជាមួយគ្នា។—JENNIFER BENSON SCHULDT
មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ នៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះ
មានពេលមួយ ក្រុមហ៊ុនប្រឹក្សាយោបលផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាមួយ បានទទួលខ្ញុំឲ្យចូលធ្វើការ បន្ទាប់ពីខ្ញុំរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ ទោះបីជាខ្ញុំមិនអាចសរសេរកូដកំព្យូទ័រសូម្បីតែមួយបន្ទាត់ ហើយមានចំណេះដឹងតិចតួច អំពីការធ្វើជំនួញក៏ដោយ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសម្ភាសចូលធ្វើការ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ក្រុមហ៊ុននេះ មិនបានឲ្យតម្លៃខ្លាំង ទៅលើបទពិសោធន៍ការងារទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្វីដែលសំខាន់ជាង សម្រាប់ពួកគេ គឺលក្ខណៈសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ដែលមានដូចជា សមត្ថភាពនៅក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា ដោយភាពប៉ិនប្រសប់ ការវិនិឆ្ឆ័យបានល្អ និងការធ្វើការងារជាក្រុមបានល្អ។ ក្រុមហ៊ុននោះបានសន្និដ្ឋានថា បុគ្គលិកថ្មីអាចទទួលការបង្រៀននូវជំនាញដែលចាំបាច់ ដរាបណា ពួកគេជាមនុស្សដែលក្រុមហ៊ុនកំពុងស្វែងរក។
លោកណូអេមិនមានប្រវត្តិរូបល្អ សម្រាប់ការងារផ្នែកសាងសង់ទូកធំនោះទេ និយាយឲ្យខ្លី គាត់មិនមែនជាអ្នកធ្វើទូក ឬជាជាងឈើទេ។ លោកណូអេជាកសិករម្នាក់ ដែលធ្លាប់តែមានដីប្រឡាក់អាវរបស់គាត់ និងមាននង្គ័លនៅក្នុងដៃ។ តែពេលដែលព្រះទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យកំចាត់ការអាក្រក់ក្នុងលោកិយ កាលសម័យនោះ គាត់ក៏បានសង់ទូកធំតាមបង្គាប់ទ្រង់ ព្រោះគាត់ បានដើរដោយស្មោះត្រង់ ជាមួយព្រះអង្គ (លោកុប្បត្តិ ៦:៩)។ ព្រះទ្រង់ឲ្យតម្លៃ ចំពោះចិត្តរបស់លោកណូអេ ដែលបើកចំហរទទួលការបង្រៀន ដែលនេះជាចំណុចខ្លាំងរបស់គាត់ នៅក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាពពុករលួយ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ ហើយធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។
ពេលដែលឱកាសធ្វើការបម្រើព្រះ ចូលមករកយើង យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើការងារនោះឡើយ។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលទ្រង់មិនខ្វល់អំពីជំនាញរបស់យើង ជាទីមួយឡើយ។ ទ្រង់ឲ្យតម្លៃ ចំពោះចរិយាសម្បត្តិរបស់យើង សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះទ្រង់ និងការព្រមទុកចិត្តទ្រង់។…
សេចក្តីស្រឡាញ់ និងទឹកជំនន់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឃើញទឹកហូរ នៅក្នុងទីធ្លាក្រោយផ្ទះខ្ញុំជាលើកទីមួយ។ វាគ្រាន់តែជាខ្សែទឹកតូចមួយ ដែលហូរកាត់តាមដីដែលមានថ្មច្រើន ក្រោមកម្តៅថ្ងៃ នៅរដូវក្តៅ។ យើងក៏បានយកបន្ទះក្តាក្រាសៗ មកធ្វើជាស្ពាន ដើម្បីឲ្យឆ្លងពីលើទឹកអូនោះ។ ជាច្រើនខែក្រោយមក ភ្លៀងបានបង្អុរធ្លាក់ចុះមកជាច្រើនមេ ក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ បីបួនថ្ងៃជាប់គ្នា។ អូដ៏តូចរបស់យើងក៏បានទឹកលេបត្របាក់ ក្លាយជាទៅទឹកអូដ៏ធំមួយ ដែលមានជម្រៅជិត១ម៉ែត្រកន្លះ និងទទឹងប្រហែល៣ម៉ែត្រ។ កម្លាំងទឹកបានរុញច្រានបន្ទះក្តាស្ពានរបស់ខ្ញុំអស់ពីរបីម៉ែត្រ។
កម្លាំងទឹកជំនន់ដែលហូរខ្លាំង មានអំណាចគួចនាំអ្វីៗស្ទើរតែទាំងអស់ ដែលនៅក្នុងផ្លូវរបស់វា។ មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់ទេ ដែលអាចធន់នៅ ពេលដែលមានទឹកជំនន់ ឬអំណាចអ្វីផ្សេងទៀត ដែលចង់បំផ្លាញវា។ គ្នាអ្វីអាច ពន្លត់សេចក្តីស្រឡាញ់បានឡើយ ទឹកជំនន់នឹងពន្លិចក៏មិនបានដែរ(បទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ៨:៧)។ គេច្រើនតែបង្ហាញកម្លាំង និងកំរិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងស្នេហា ប៉ុន្តែ មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានបង្ហាញចេញមកយ៉ាងពេញលេញ ដល់មនុស្សជាតិ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាម ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ពេលដែលរបស់ដែលយើងគិតថា រឹងមាំ និងអាចពឹងផ្អែក ត្រូវទឹក ឬខ្យល់គួរនាំទៅបាត់ យើងអាចមានការខកចិត្ត ប៉ុន្តែ យើងត្រូវប្រើឱកាសពេលនោះ ដើម្បីស្វែងយល់ជាថ្មី អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះយើង។ ក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ក៏ខ្ពស់ជាង ជ្រៅជាង ខ្លាំងជាង និងស្ថិតស្ថេរជាង អ្វីៗទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះ។ ទោះយើងជួបប្រទះបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ចូរយើងប្រឈមមុខដាក់វា ដោយមានទ្រង់នៅក្បែរយើង…
ប្រើបញ្ហាជាឱកាស ដើម្បីបម្រើ
អ្នកគ្រប់គ្រងម្នាក់ នៅក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយ នៅប្រទេសប្រេស៊ីល បានស្នើសុំរបាយការណ៍ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ ពីអ្នកយាមក្នុងអគារក្រុមហ៊ុន។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គាត់ចង់ដឹងថា មាននរណាខ្លះសម្អាតបន្ទប់នីមួយៗ ហើយមានបន្ទប់ណា ដែលមិនមានគេប៉ះពាល់ ហើយបុគ្គលិកទាំងឡាយបានចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណា នៅក្នុងបន្ទប់នីមួយៗ។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក គាត់ក៏បានចាប់ផើ្តមទទួលរបាយការណ៍ប្រចាំថ្ងៃ ដែលគេបានធ្វើហើយ តែនៅក្នុងផ្នែកខ្លះប៉ុណ្ណោះ។
ពេលដែលអ្នកគ្រប់គ្រងរូបនោះពិនិត្យមើលបញ្ហានេះ គាត់ក៏បានរកឃើញថា អ្នកបោសសម្អាតភាគច្រើន មិនចេះអក្សរទេ។ គាត់អាចដេញពួកគេចោល តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានរៀបចំឲ្យពួកគេមានឱកាសរៀនអាន និងសរសេរ។ ៥ខែក្រោយមក ពួកគេសុទ្ធតែអាចអានអក្សរក្នុងកំរិតមូលដ្ឋាន ហើយក៏បានបន្តធ្វើការងារទៀត។
ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនតែប្រើប្រាស់បញ្ហារបស់យើង ធ្វើជាឱកាស ដើម្បីបំពាក់សមត្ថភាពដល់យើង ដើម្បីបន្តធ្វើការថ្វាយព្រះអង្គ។ ការរស់នៅរបស់លោកពេត្រុសបានប្រឡាក់ទៅដោយកំហុស និងការខ្វះបទពិសោធន៍។ ជំនឿរបស់គាត់មានការរេរា ពេលដែលគាត់ព្យាយាមដើរនៅលើទឹក ទៅរកព្រះយេស៊ូវ។ គាត់មិនដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវគួរតែបង់ពន្ធព្រះវិហារឬអត់ទេ(ម៉ាថាយ ១៧:២៤-២៧)។ គាត់ថែមទាំងបានប្រឆាំងនឹងការថ្លែងទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ អំពីការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់(១៦:២១-២៣)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានបង្រៀនលោកពេត្រុស ឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ តាមរយៈបញ្ហា ឬកំហុសនីមួយៗដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ត(ខ.១៦)។ លោកពេត្រុសក៏បានស្តាប់ និងរៀនសូត្រនូវអ្វីដែលគាត់ចាំបាច់ត្រូវស្គាល់ ដើម្បីរួមចំណែកនៅក្នុងការបង្កើតពួកជំនុំដំបូង(ខ.១៨)។
បើអ្នកមានការបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារកំហុសណាមួយនៅថ្ងៃនេះ សូមចាំថា ព្រះយេស៊ូវអាចប្រើបញ្ហាទាំងនោះ ដើម្បីបង្រៀនអ្នក និងដឹកនាំអ្នកឲ្យដើរទៅមុខទៀត ក្នុងកិច្ចការ ដែលអ្នកធ្វើថ្វាយព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គនៅតែបន្តធ្វើការជាមួយលោកពេត្រុស ទោះគាត់មានចំណុចខ្វះខាតយ៉ាងណាក្តី ហើយទ្រង់ក៏អាចប្រើយើង…
ត្រីឆ្លាមដែលមិនខាំ
ក្នុងអំឡុងពេលវិស្សមកាល ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានទៅលេងអាងចិញ្ចឹមត្រី ដែលនៅទីនោះ គេអាចប៉ះត្រីឆ្លាមតូចៗ ដែលគេបានដាក់ក្នុងអាងពិសេសមួយ។ កូនៗរបស់ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបណាស់ដែលបានប៉ះពួកវា តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនសូវល្អប៉ុន្មានទេ។ ខ្ញុំក៏បានសួរបុគ្គលិកដែលប្រចាំការនៅទីនោះថា តើត្រីឆ្លាមនោះ ធ្លាប់ត្របាក់ម្រាមដៃគេទេ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា មុខនោះបន្តិច គេបានឲ្យចំណីវាស៊ីឲ្យឆ្អែត ហើយបន្ទាប់មក គេក៏បានឲ្យចំណីវាស៊ីបន្ថែមទៀត។ ពួកវានឹងមិនខាំដៃភ្ញៀវទេ ព្រោះពួកវាមិនទាន់ឃ្លានអាហារ។
ពេលដែលខ្ញុំដឹងថា ត្រីឆ្លាមនោះមិនខាំដៃមនុស្ស ដោយសារវាបានស៊ីចំណីឆ្អែត ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរសុភាសិតដែលបានចែងថា “អ្នកណាដែលឆ្អែតហើយ ទោះទាំងសំណុំឃ្មុំក៏ណាយចិត្តដែរ”(សុភាសិត ២៧:៧)។ ការស្រេកឃ្លាន ដែលមានក្នុងចិត្ត និងវិញ្ញាណយើង អាចធ្វើឲ្យគំនិតយើងមានភាពអន់ខ្សោយ ពេលដែលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ ការស្រេកឃ្លាននោះបាននាំឲ្យយើងជឿថា ការស្វែងរកអ្វីមួយមកចម្អែតខ្លួនឯង គឺមិនមែនជាការទាស់ខុសអ្វីទេ ទោះយើងកេងចំណេញ ឬដើរខ្សែលើនរណាម្នាក់ក៏ដោយ។
តែនេះមិនមែនជាព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរស់នៅ និងធ្វើអ្វីៗ តាមតែការស្រេកឃ្លានរបស់យើងនោះឡើយ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងបានពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យយើងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសន្តិភាព និងភាពនឹងនរ ដែលទ្រង់ប្រទាន។ ពេលដែលយើងនឹកចាំថា ទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង ដោយឥតលក្ខខ័ណ្ឌ យើងនឹងមានទំនុកចិត្ត នៅក្នុងការរស់នៅ។ ការនេះក៏ជួយឲ្យយើងអាចមានការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ ដោយយើងថ្វាយជោគជ័យ របស់ទ្រព្យ និងទំនាក់ទំនងទាំងអស់ដល់ទ្រង់។
មានតែទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ ដែលជួយឲ្យយើងមានការស្កប់ចិត្តដ៏ពិត។ សូមយើងស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង ដើម្បីឲ្យយើងបាន “ពេញ…
ការរិះគន់ដ៏សប្បុរស
ក្នុងអំឡុងពេលនៃថ្នាក់រៀនគូរគំនូរទេសភាព គ្រូបង្រៀនដែលជាវិចិត្រករអាជីព ដែលមានបទពិសោធន៍ខ្ពស់ បានធ្វើការពិនិត្យមើលកិច្ចការដំបូងរបស់ខ្ញុំ ដែលគាត់បានដាក់ឲ្យធ្វើ។ គាត់បានឈរមើលដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់ នៅពីមុខផ្ទំាងគំនូររបស់ខ្ញុំ ដោយដៃម្ខាងគ្របពីក្រោមចង្ការរបស់គាត់។ ពេលនោះ ខ្ញុំស្មានថា គាត់នឹងនិយាយថា ផ្ទាំងគំនូររបស់ខ្ញុំពិតជាយ៉ាប់ណាស់។
តែគាត់មិនបាននិយាយអញ្ចឹងទេ។
គាត់និយាយថា គាត់ចូលចិត្តការដាក់ពណ៌ និងការបង្ហាញចេញអារម្មណ៍ដ៏ទូលាយ នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូររបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានលើកឡើងថា ខ្ញុំគួរតែគូរដើមឈើដែលនៅឆ្ងាយៗ ដោយប្រើពណ៌ស្រាលៗ ហើយខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវគូរកញ្ចុំស្មៅ ឲ្យមានចុងស្រួចៗជាងនោះ។ គាត់មានសិទ្ធិរិះគន់ស្នាដៃគំនូររបស់ខ្ញុំ ផ្អែកទៅលើក្បួនច្បាប់នៃទស្សនៈ និងការប្រើពណ៌ តែការរិះគន់របស់គាត់ គឺពិតត្រង់ ហើយសប្បុរស។
ព្រះយេស៊ូវមានសិទ្ធិអំណាចដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ ដើម្បីថ្កោលទោសមនុស្ស ដោយសារអំពើបាបដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត តែទ្រង់មិនបានប្រើក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការ ដើម្បីវាយប្រហារមកលើស្តី្រសាសន៍សាំម៉ារី ដែលទ្រង់បានជួប នៅក្បែរអណ្តូងទឹកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានរិះគន់នាង តាមរបៀបដ៏សុភាព ដោយប្រើព្រះបន្ទូលដ៏មានន័យរបស់ទ្រង់។ ព្រះបន្ទូលទ្រង់ក៏បានបង្ហាញឲ្យនាងដឹងថា ការស្វែងរកភាពស្កប់ចិត្ត នៅកន្លែងខុស បាននាំឲ្យនាងធ្លាក់ចូលអំពើបាបកាន់តែខ្លាំង។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ ទ្រង់ក៏បានបើកបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ឲ្យនាងដឹងថា ទ្រង់ជាប្រភពតែមួយគត់ នៃភាពស្កប់ស្កល់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ៤:១០-១៣)។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញចេញនូវការគួបផ្សំនៃព្រះគុណ និងសេចក្តីពិត ក្នុងរឿងនេះ ក៏ដូចជាក្នុងទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយទ្រង់ផងដែរ(១:១៧)។ សេចក្តីពិតក៏បានដាស់តឿនយើង កុំឲ្យគិតថា អំពើបាបរបស់យើងមិនមែនជារឿងធំដុំ តែព្រះគុណទ្រង់បានជួយឲ្យយើងរួចពីបាប។
ចូរយើងទូលសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវបង្ហាញយើង នូវផ្នែកណាខ្លះក្នុងជីវិតយើង…
ទោសដែលបានលើកលែង
ពេលដែលបុរសម្នាក់បានដំឡើងកាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាព នៅក្រៅផ្ទះរបស់គាត់ គាត់បានពិនិត្យមើលលក្ខណៈរបស់វីដេអូ ដើម្បីឲ្យប្រាកដថា ប្រព័ន្ធកាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពនោះ ពិតជាដំណើរការមែន។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានឃើញមនុស្សដែលមានស្មាធំដែលពាក់ខោអាវពណ៌ក្រមៅ កំពុងតែដើរទៅមកក្នុងទីធ្លាក្រៅផ្ទះគាត់។ គាត់ក៏បានតាមដានមើល តើបុរសនោះបំរុងធ្វើអ្វី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ដូចជាធ្លាប់ស្គាល់បុរសក្នុងវីដេអូនោះ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានដឹងថា គាត់មិនមែនកំពុងតែមើលជនចម្លែក កំពុងដើរទៅមកក្នុងទីធ្លាផ្ទះគាត់ទេ តែតាមពិត គាត់គឺជាបុរសក្នុងវីដេអូនោះ ដែលកាំមីរ៉ានោះបានថតទុកកាលពីពេលកន្លងទៅ។
តើយើងនឹងមើលឃើញអ្វី បើសិនជាយើងអាចចេញពីក្នុងខ្លួនយើង ហើយសង្កេតមើលខ្លួនឯង ក្នុងស្ថានភាពណាមួយ? ពេលដែលដាវីឌមានការបាក់ទឹកចិត្ត ហើយទ្រង់ត្រូវផ្លាស់ប្តូរទស្សនៈជាថ្មី គឺទស្សនៈដែលកោតខ្លាចព្រះ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់ជាមួយនាងបាតសេបា ទ្រង់ក៏បានឲ្យណាថានជួយ(២សាំយ៉ូអែល ១២)។
ណាថានក៏បាននិទានរឿងមួយឲ្យដាវីឌស្តាប់។ រឿងនោះនិយាយអំពីបុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលបានប្លន់យកចៀមតែមួយ របស់បុរសអ្នកក្រម្នាក់។ ទោះអ្នកមាននោះមានចៀមទាំងហ្វូងក្តី គាត់នៅតែយកចៀមតែមួយរបស់អ្នកក្រនោះ ទៅសម្លាប់ធ្វើម្ហូប។ ពេលដែលណាថានបានបង្ហាញថា រឿងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីទង្វើរអាក្រក់របស់ស្តេចដាវីឌ ទ្រង់ក៏បាននឹកចាំ អំពីអំពើដែលទ្រង់បានធ្វើមកលើអ៊ូរី។ ណាថានក៏បានពន្យល់អំពីលទ្ធផលដែលទ្រង់ត្រូវទទួល ប៉ុន្តែ ដែលសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះ គាត់បានធានាដល់ដាវីឌថា “ព្រះអម្ចាស់លើកលែងទោសនៃអំពើបាបរបស់ទ្រង់ហើយ”(ខ.១៣)។
បើព្រះជាម្ចាស់បើកបង្ហាញអំពើបាប នៅក្នុងជីវិតយើង បំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺមិនមែនដើម្បីថ្កោលទោសយើងឡើយ តែដើម្បីស្អាងយើងឡើងវិញ ហើយជួយយើងឲ្យផ្សះផ្សាជាមួយអ្នកដែលយើងបានធ្វើឲ្យឈឺចាប់។ ការប្រែចិត្តបើកផ្លូវឲ្យយើងមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើងវិញ តាមរយៈអំណាចនៃការអត់ទោសបាប និងព្រះគុណទ្រង់។—JENNIFER BENSON SCHULDT